Aż gdy powraca do Gdańska, zaszła mu poważna bardzo matrona piastująca na ręku śliczne dzieciątko, która go prosiła, aby jej na posiłek użyczył chleba.

Rzekł ów: — Ja sam nie mam chleba.

Rzecze mu owa matrona: — A to masz za pazuchą bułkę.